Encántanme estas noites de Agosto, sobre todo na madrugada, cando todo está en silencio, cando vindo pola autoestrada non hai casi ninguén....Podo disfrutar da lúa, das estrelas ou das nubes....da o mesmo; só estamos eu e os meus pensamentos....Despois dun tempo xa séi cales son as casas que terán as súas luces encendidas porque alguén se ergue para irse a traballar cando eu regreso...na panadería sempre están empezando a preparar as masas a esta hora e tamén hai outros que ainda van para a cama porque este é un mes de festas, de moitas festas.....Pero sinto moita paz...a verdade é que me encanta conducir de día ou de noite....se a esto añadimos cando o fago para ir a traballar o cambio en mín é total....
Quizás os meus pensamentos neses momentos non teñen nada de especial...quizás a miña vida non teña nada de especial...quizás me falten tantas cousas...quizás só sexa unha maneira de escapar, de sentirme útil, de esperar un cambio...de sentir que ten que chegar o momento no que todo se poña no seu lugar...
E non me sinto sóa...precisamente cando estou sóa de regreso a casa...teño a quen me espera todolos días nela...teño a persoas que sei que nalgún minuto do día ( o mellor antes de durmirse) pensan en min. Teño tanto que agradecer e tanto polo que seguir loitando, que o pouco que poseo supon a riqueza máis grande...
Non necesito nada máis, non quero nada máis....a miña vida está completa en tantos aspectos!!!....círculos cerrados definitivamente...portas abertas por onde xa entraron novos aires sin facer ruido e sen notariedade...sin deixarse ver pero tan presentes....Estou xustamente no mellor momento da miña vida, coa xente que quero ter o meu lado sempre, con todo aquelo que tantas veces botei de menos....coa satisfacción de ver como as pezas encaixan e ese puzzle roto e sen rematar acabará formando un fermoso cuadro chamado VIDA.....
No hay comentarios:
Publicar un comentario